نقد و بررسی فیلم آنها را با ملایمت بکش ( Killing Them Softly )

          arad 
            بازدید : 597
          1391/09/17
           نظرات (0)
        

« معامله کوگان» نام کتابی جنایی بود که در سال 1974 و به نویسندگی جورج دابلیو هیگینز منتشر شد و موفق شد تا تبدیل به یکی از کتابهای محبوب زمان خود شود. محتوای« معامله کوگان » نکته ادبی خاصی برای برتر بودن در دنیای کتاب نداشت اما به دلیل نزدیکی به فرهنگ عامه مردم آمریکا ، مورد استقبال اکثر آمریکاییان قرار گرفت. حال فیلمی براساس این کتاب ساخته شده که با نام آشنای « با ملایمت آنها را بکش » بر روی پرده های سینما رفته و کارگردانش نیز اندریو دومنیک می باشد. دومنیک کارگردان پر سابقه ای در سینما به حساب نمی آید و تا به امروز تنها سه فیلم را کارگردانی کرده که دومی یعنی « قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد بزدل » که یک وسترن شاعرانه بود ( لقبی بود که به این فیلم داده بودند )، معروف ترین فیلم وی تا به امروز می باشد. « آنها را با ملایمت بکش » سومین فیلم دومنیک در مقام کارگردان می باشد که با بودجه محدود حدود 18 میلیون دلار ساخته شده است و با توجه به حضور ستاره ای چون برادر پیت در این فیلم، می توان گفت که این فیلم از معدود فیلمهای سینمایی است که با این بودجه ساخته شده و یک ستاره معروف سینما را هم در خود جای داده است.

داستان « آنها را با ملایمت بکش » درباره دو مرد به نامهای فرانکی ( اسکات مک نیری ) و راسل ( بن مندلسون ) است که قصد دارند از یک محفل برگزاری قمار، دزدی کنند. این دو نفر نقشه بی نقصی برای این دزدی بزرگ تدارک دیده اند و تمامی ابزار مورد نظرشان نیز برای این دزدی به ظاهر ساده محیا می باشد و همانطور که پیش بینی می شد، این دو نفر موفق به دزدی از این مکان می شوند و پول هنگفتی به جیب می زنند. اما مشکل اینجاست که فرانکی و راسل به درستی نمی دانند پول هنگفتی که به جیب زده اند متعلق به یک باند مافیایی خطرناک است که با هیچکس شوخی ندارند.

بزودی برای بازپس گیری پولها و مجازات دزدان، یک مزدور با تجربه و حرفه ای به نام جکی ( براد پیت ) استخدام می شود و به او گفته می شود تا هرچه سریعتر کارش را به اتمام برساند اما...

« آنها را به ملایمت بکش » در دقایق ابتدایی شباهت هایی به سبک و سیاق فیلمسازی کویینتین تارانتینو پیدا می کند. در این دقایق ما با شخصیت هایی مواجه هستیم که دیالوگ های تیزی روانه یکدیگر می کنند و برای انجام یک خلاف بسیار مصمم و جدی هستند و در ادامه کلی صحنه خشونت آمیز که یکی پس از دیگری به نمایش در می آیند و تماشاگر را غافلگیر می کنند. اما این شروع غافلگیر کننده و هیجانی دوام چندانی ندارد و در ادامه « آنها را با ملایمت بکش » تبدیل به فیلمی با ضرباهنگ کند و خسته کننده می شود که فقط می توان به تک صحنه های هیجان انگیزش دل بست.

اندرو دومنیک در نوشتن فیلمنامه تغییرات بزرگی نسبت به کتاب ایجاد کرده که مهمترین آنها تغییر زمان فیلم به سال 2008 و انتخابات ریاست جمهوری آمریکا می باشد. در ابتدای فیلم نیز سخنرانی باراک اوباما به بیننده این موضوع را تفهیم می کند که فیلم قرار است بارِ سیاسی سنگینی داشته باشد اما این موضوع بجای اینکه تماشاگر را با چالش و سوال درباره سیستم سرمایه داری مواجه کند، او را بیشتر دچار خستگی چشم و بی حوصلگی برای به انتها رساندن فیلم می کند. شاید این مشکل به این دلیل رخ داده باشد که اندریو دومنیک قصد داشته با روایت داستانش، هم یک داستان جنایی تمیز و شکیل گنگستری را روایت کند که مطابق معمول میزان خشونت آن بالاست ، و هم اینکه پیامهای سیاسی اش را در جریان روایت همین داستان به تماشاگر ارائه کند که نتیجه کار عدم توفیق در هیچکدام از مقوله های مذکور بوده است.

جکی که براد پیت نقش آن را در فیلم ایفا می کند، یک مزدور حرفه ای است که استخدام شده تا دزدان ناشی را پیدا کرده و با آنها تسویه حساب کند. این داستان تکراری اما پر هیجان همیشه در همه دوران، نکته ی تازه ای برای روایت داشته و شاهد بوده ایم که کارگردانان بزرگ سینما از جمله اسکورسیزی و تارانتینو با پرداخت صحیح جزییات و نحوه روایت داستان، آن را تبدیل به یک اثر به یاد ماندنی برای تماشاگران سینما کرده اند. اما ریتم کند و خسته کننده « آنها را با ملایمت بکش » به ما این نکته را ثابت می کند که اندریو دومنیک نتوانسته روایت فیلمش را با هوشمندی پیش ببرد.

تصویری که دومنیک از نقش اصلی فیلمش برای تماشاگر به تصویر کشیده ، یک قاتل فیلسوف هست که به هرکسی که می رسد شروع به بافتن فلسفه درباره تاریخ آمریکا و هنجار و ناهنجار های اجتماعی آن می کند و شاید دومنیک احساس می کرده که تماشاگر هم با دقت از شنیدن این سلسله سخنرانی های وطن پرستانه ، به وجد می آید. اما متاسفانه حقیقت این است که دیالوگ های سیاسی فیلم و گریزهای گاه و بی گاهی که به باراک اوباما و سیستم سرمایه داری و در کل بحران اقتصادی آمریکا زده می شود، بدجوری موضوع اصلی فیلم را به حاشیه رانده به حدی که داستان گنگسترها و جذابیت های همیشگی آنها، در مقطعی حتی در اهمیت دوم قرار می گیرد.

با اینحال باید گفت که « آنها را با ملایمت بکش » تک صحنه های بسیار زیبایی دارد که می تواند بهانه خوبی برای تماشای این فیلم باشد. در فیلم سکانسی وجود دارد که شلیک گلوله را با یک اسلو میشن بیظیر به تصویر کشیده می شود و برای مدت کوتاهی هوش از سر تماشاگر می برد و شما می توانید لذت فراوانی از این سکانس ببرید. خشونت زیاد " تارانتینو وار " اندریو دومنیک در به تصویر کشیدن نحوه مجازات شدن افراد توسط جکی، یکی دیگر از سورپرایزهای جالب فیلم است که با دقت فراوان به تصویر کشیده شده است. موسیقی زیبا و فیلمبرداری قابل تحسین هم از دیگر نکات ارزشمند « آنها را با ملایمت بکش » می باشد که ای کاش در فضایی بهتر و داستانی به مراتب پر تمرکز تر به تصویر کشیده می شد.

براد پیت در نقش جکی یکی از راحت ترین بازیگران فیلم است. براد پیت قبلا نیز با اندریو دومنیک در « قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد بزدل » همکاری موفقی را تجربه کرده بود و این برای بار دوم است که این دو با یکدیگر همکاری می کنند. پیت که برای بازی در این فیلم به نظر نمی رسد مبلغ زیادی دریافت کرده باشد، بهترین حضور را در نقش یک مزدور ضد قهرمان ایفا کرده و شاید اگر خوش شاس باشد بتواند در این ترافیک نقشهای خوبی که امسال مشاهده شده، یکی از کاندیداهای احتمالی اسکار باشد. البته این را باید بگویم که مونولوگ های سیاسی او بعد از مدتی تبدیل به سوهان اعصاب تماشاگر شده و شاید برای شما هم که حوصله شنیدن این نوع پیامها را با این غلظت نداشته باشید، آزار دهنده باشد. ری لیوتا که سالهاست از شرایط بازیگر آبرومند خارج شده و تبدیل به یک بازیگر دسته چندم هالیوودی شده ، در « آنها را با ملایمت بکش » قابل قبول ظاهر شده و می توان با او ارتباط برقرار کرد. نکته جالب درباره لیوتا این است که او اینروزها تقریباً در هر تصویری که به وسیله دوربین ضبط شود حضور پیدا می کند! طیف وسیع نقش آفرینی ری لیوتا اعم از حضور در فیلمهای کوتاه، ویدئویی، سریال تلویزیونی، فیلم سینمایی، تبلیغات و... احتمالاً اینروزها فرصت سر خاراندن هم به لیوتا نمی دهد! بن مدلسون و اسکات مک نیری هم در نقش سارقان نگون بخت داستان، حضور موفقی را جلوی دوربین تجربه کرده اند و تماشاگران به خوبی می توانند با آنها ارتباط مناسبی برقرار کنند.

« آنها را با ملایمت بکش » فیلمی گنگستری، با پیامهای سیاسی کَر کننده ای است که می شد غلظت آن تا بدین اندازه بالا نباشد. به نظر می رسد که اندریو دومنیک یکی از مخالفان سرسخت باراک اوباما بوده باشد چراکه تقریباً در هر لحظه ی فیلم بطور مستقیم و غیرمستقیم نسبت به سیاست های او انتقاد کرده است ( از جمله کلمه معروف « تغییر » که اوباما همیشه بر آن تاکید می کرده ) .. شاید بهتر می بود که اندریو دومنیک اجازه می داد پیامهای سیاسی فیلم در لایه های زیرین فیلمنامه و بصورت غیرمستقیم به تصویر کشیده می شد بجای اینکه آنها را به واضح ترین شکل ممکن توسط به تصویر کشیدن سخنرانی ها و همچنین مونولوگ های سیاسی جکی درباره جامعه، به تماشاگر ارائه کند. با اینحال « آنها را با ملایمت بکش » را به دلیل حضور خوب بازیگران ( مشخصاً براد پیت در بهترین وضعیت ممکن ) ، موسیقی های خاطره انگیز و زیبایی که دارد ،و بعضی از تک صحنه های جذاب و البته خشنی که دارد ، به شما پیشنهاد می کنم.

22 and half